Ιστορία

Κάθε φορά που έχουμε κάποιου είδους επέτειο για κάτι που έγινε στο νησί μας που συνήθως εν κάτι κακό εκτός που την ανεξαρτησία μας, που θεωρείται καλό, αλλά κάποιοι λαλούν το αντίθετο στην φάση που εφτάσαμε, υπάρχουν διάφορα άτομα (στο φβ παραπάνω) που γράφουν τα δικά τους μηνύματα περί εισβολής, πολέμου, καταδίκης του ψευδοκράτους να υποστηρίξουν ή να καταδικάσουν τζίνο που έγινε ή κάποιοι πιο παλίοι να θυμηθούν τι έγινε τζε απλά να γράψουν μια περιγραφή. 
Ωραία εννα μου πείτε στο φβ ο καθένας γράφει τον πόνο του. Έγινε σαν το "dear diary" τζε ο καθένας γράφει τζίνο που θέλει.

Τζίνο που εν μου αρέσκει να βλέπω είναι status του τύπου "ξαφνικά σήμερα εθυμηθήκαμε τι έγινε πριν 30 χρόνια. Καλύτερα να βλέπουμε μπροστά στο μέλλον παρά στο παρελθόν". Βρίσκω το λάθος εγώ. Στο κάτω κάτω εν ενα ιστορικό γεγονός που έγινε στην χώρα σου, κάτι που άλλαξε για πάντα την χώρα τζε τις ζωές όσων εζούσαν τζε ακόμα ζουν. Ναι, πρέπει να βλέπουμε τα σκατά που εκάμαμε πριν τόσα χρόνια για να μεν τα επαναλάβουμε (φυσικά πάλε τα μαλλιά μας εννα τραβούμε, εν το γλυτώνουμε τζίνο). 

Εν μπορείς να προχωρίσεις στο μέλλον αν δεν ξέρεις το παρελθόν σου.

Γονείς...

Τωρά τελευταίως που κάποια πράματα στη ζωή μου εν απλά ωραία τζε απλά περνώ καλά, βρίσκω τον εαυτό μου να δυσκολεύκουμε να πως κάποια πράματα στους γονιούς μου. Ένεν πως εν νιώθω κοντά τους, αντιθέτως αρέσκει μου να περνώ ώρες μαζί τους απλά εν ορισμένα πράματα που λαλούν για άλλους γυρώ μας (συγγενείς, γείτονες, γνωστούς) που εμένα απλά εν μου αρέσκουν τζε βρίσκω το λάθος να κάμνεις έτσι σχολιασμό...στο κάτω κάτω εν ξέρεις αν θα έχεις τζε εσύ τα ίδια. Με τούτη την λογική βρίσκω το δύσκολο να τους πω κάτι που μου συμβαίνει εμένα στα ίσια επειδή εν κάτι που εσχολιάσαν αρνητικά στο παρελθόν τζε έτσι απλά αφήνω το να μαθευτεί τυχαία που έτσι εγίνηκε τωρά. Αλλά το "αρνητικό" σχόλιο ήταν πάλε τζιαμέ τζε πείραξε με. 

Να σας πω με παραπάνω λεπτομέριες επειδή θέλω γνώμες επειδή μπορεί να είμαι τζε εγώ παράλογη. Ακούμε ή καλιούν μας σε γάμους που ένας από το ζευγάρι εν ξένος, δηλαδή όχι κυπραίος ούτε καλαμαράς. Μιλώ για ξένος όπως Ιταλός, Γάλλος, Ρώσσος, Σουηδέζος, Εγγλέζος κτλ. Οτιδήποτε άλλο που το όνομα του αποκλείετε να εν Ανδρέας ή Μάριος τέλος πάντων. Ο φάδερ εν θα πει τίποτε, ούτε που τον κόφτει νομίζω ή απλά κρατά την γνώμη του στον εαυτό του. Η μάδερ, που την άλλη, θα κάμει τον εξής σχολιασμό: "Εν έβρισκε κυπραία/ο;" Πρώτον: Τί σε κόφτει τι ράτσα εν ο άντρας ή η γυναίκα. Δεύτερον: που τα πότε είμαστε σε τόσο στενόμυαλη χώρα που το να παντρευτείς ξένο σημαίνει πως κάτι εν πάει καλά. Διαιρωτούμαι ώρες ώρες πως σκέφτεται. 

Πριν κάτι μήνες ένας παλιός συμμαθητής μου τζε γείτονας μας έκαμε σχέση με μια κοπέλλα που υποψιάζουμαι εν Βουλγάρα. Εμένα ούτε με έκοφτε, εφάνηκε μου να τερκάζουν μαζί τζε εχάρικα για τζίνον μιας τζε είχε αποτυχίες πριν. Έτυχε τζε υποψιάστηκα το που επίαν διακοπές Βουλγαρία τζε εφάνηκε που πως εμήναν σε σπίτι όχι σε ξενοδοχείο. Η μάδερ που το είδε λαλεί μου "Μα εν ξένη η φιλενάδα του "τάδε";" Ναι, απαντώ της εγώ, έτσι μου εκατάλαβα, πιστεύκω πως εν Βουλγάρα. "όπως φαίνεται οι κυπραίες εν τον θέλουν πλέον". Έμεινα τζε εθώρουν την. Ασπούμε τί λαλείς; Που ξέρεις την κοπελλούα; Τζε που ξέρεις πως εν το κοπελλούι τωρά; Έχει να τον δεις τζε να του μιλήσεις που τον καιρό που είμαστε 14-15 χρονών. 

Πίσω στα δικά μου τωρά. Εδώ και 2 μήνες φκαίνω με ένα παιδί που τυχαίνει να εν ξένος. Τωρά τι ράτσα ένει εννα γράφω δαμέ για 2 χρόνια επειδή ούτε εγώ επολλοκατάλαβα αλλά άτε να πω πως εν Ρώσσος. Φυσικά είχα τις αμφιβολίες μου να τους πω κάτι αμέσως. Πρώτο: επειδή εν ήξερα πόσο εννα διαρκέσει τζε έτσι εν υπήρχε λόγος τζε δεύτερο: λόγο τούτον των σχολιασμών που κάμνει άμαν κάποιος εν με κάποιο ξένο (σάννα έχουν κάποιαν αρρώστια τζε φοάται μεν κολλήσουμε τζε εμείς, ξενητίτιδα ασπούμε). Έτυχε να τον δουν 1-2 φορές σπίτι μου τζε τελευταίος που το επετύχαμε πας τα βουνά εντελώς τυχαία χωρίς να ξέρω πως ήταν τζε τζίνοι τζιαμέ. Φυσικά επερίμενα σχολιασμό. Αμέσως ήταν η ερώτηση "ποιός εν τούτος που γυρίζεις μαζί του;" με όλο το αρνητικό ύφος. Επείραξε με. Απάντησα της απλά με ένα όνομα τζε απλά ότι εν ξένος. Το επόμενο εν το επερίμενα, απλά λαλεί μου "να σκέφτεστε πριν να κάμνετε κάτι". Εσκέφτηκα τζίνη την ώρα τι θέλει να πει. Εν το εκαταλάβα τούτο. Ελάλε μου το με ύφος που εφαίνετουν πως εν της άρεσε που εν ξένος. Τί σε κόφτει ασπούμε; Ξέρεις τον; Ξέρεις πως ήταν οι προηγούμενοι φίλοι μου που ήταν κυπραίοι τζε πως συγκρίνεται τούτος μαζί τους; Έχει σημασία το ότι εγεννήθηκε σε άλλη χώρα; Στο κάτω κάτω είσουν τζε εσύ μια ξένη κάποτε σε κάποιου άλλου την χώρα, τζε εσύ θα εμπορούσες να έχεις φίλο/άντρα κάποιο ξένο(κατά την οικογένεια σου) αλλά εσύ θα είσουν η ξένη στην χώρα του. Απλά ήταν πολλά αυστηροί οι γονείς σου τζε εν σου άρεσκε. Γιατί το επαναλαμβάνεις τούτο τωρά; 

Φυσικά εν της είπα τις σκέψεις μου για να μεν μαλλώσουμε αλλά το τελευταίο επείραξε με αρκετά. 

Επίαμεν εις τις Αγγλίες...

Μετά που 5 χρόνια απουσίας εξαναεπία Αγγλία. Ευτυχώς τούτη την φορά είμουν η τουρίστρια and I liked it! Ok, εν ήταν ακριβώς διακοπές αλλά πάλε ήταν αρκετά ωραία. Είχα την ευκαιρία να κάμω πράματα που τον καιρό που επία για σπουδές εν εκατάφερα να κάμω. Παραπάνω να δώκω γυρώ στο Λονδίνο. 

Ο λόγος της επίσκεψης ήταν να πάρουμε την εξάδερφη μου Α. στο Μάντσεστερ να ξεκινήσει τις σπουδές της. Επειδή μόνο η θεία μου θα εμπορούσε να πάει εζήτησε που εμάς αν μπορούμε να πάμε μαζί της να την βοηθήσουμε. Έτσι επία ολόκληρο κοπάδι για μια ροκόλα. 

Να αναφέρω ότι εν επερπάτησα τόσο σε ούλη μου την ζωή. Σε κάποια φάση εν ένιωθα τα πόδια μου αλλά all good μετά που 2 μέρες απόλυτης ξεκούρασης. 

Επίαμεν που λέτε τζε αρχικά είμασταν Λονδίνο για λίες μέρες. Εμάθαμεν τζε το underground πόξο τζε νιώθω άνετα ότι που εννα ξαναπάω εν θα χαθώ. Η πρώτη μου εμπειρία στο underground χρόνια πριν εν ήταν τζε η καλύτερη. Παρόλο που είμουν με άτομο που εσπούδαζε Λονδίνο εν είχα ιδέα τι εγίνετουν ποτζί που κάτω. 

Επίαμεν Λέστερ Σκουέρ, είδαμε διάσημους στην Μαντάμ Τουσό, είδαμε και μούσικαλ με τραούδια από τον θρύλο Φρέντυ Μέρκουρη, περπατήσαμε την Όξφορτ Στρητ, πήγαμε και στο Πόρτο Μπέλο που είδαμε έναν κύριο ντυμένο Τσάρλυ Τσάπλιν και τραγουδούσε "Τα ριάλλια, ριάλλια τζε πούντα" στην θεία μου που πήγε να βγάλει φώτο μαζί του. Εθέλαμε να πάμε τζε αλλού αλλά οι δυνάμεις ελύψαν. Έπρεπε να ετοιμαστούμε για το ταξίδι στο Μαντσεστερ. Επιλέξαμε να πάμε με λεωφορείο μιας τζε ήταν πολλά πιο φτηνό τζε ήταν καλή επιλογή. Αν εξερέσεις ότι είχε μια μαυρού που για 5 ώρες εμιλούσε στο τηλέφωνο τζε έφαε κοτόπουλο τζε άφησε τα κοκκαλούθκια μέσα στο λεωφορείο μετά. 

Φτάνουμε Μάντσεστερ Κυριακή απόγευμα τζε ούλα κλειστά. Επρολάβαμε τζε εφάμεν κάτι στο κοντινό shopping centre πριν κλείσει τζε μετά πίσω στο κρεβάτι. Κανένα πάραπονο που κανέναν. Την επομένη είδαμεν το πανεπιστήμιο της μιτσιάς. Ωραίος τόπος, πρασινάδα, λεωφορείο εντός του πανεπιστημίου, έχει τζε τρένο που πάει τζιαμέ. Μια χαρά. Μετά ήταν shopping time για την μιτσιά. Τα συνηθισμένα δηλαδή, πράματα μπάνιου, κουζίνας, γραφείου. Στα άτομα που πρώτη φορά επίαν Μάντσεστερ εν τους άρεσε. Εμουρμουρούσαν πόσο ξιμαρισμένο ένει τζε κάτι τέτοια. Ευτυχώς εν είχαμε αξιοθέατα τζε οργανομένα πράματα για Μάντσετερ. Το μόνο must πράμα που είχαμε ήταν να πάμε στο Trafford Centre. Well worth την κούραση. Εμένα άρεσε μου, όι επειδή αγόρασα πράματα αλλά άρεσε μου το κτήριο. Εν απλά ωραίο. 

Να πω όμως ότι τίποτε που τούτα ούλα εν θα εγίνουνταν αν δεν είχα τζε την Moonlight που εβοήθησε πάαααρα πολλά στα αεροπορικά εισιτήρια μας τζε για το ξενοδοχείο του Λονδίνου. 

Κάτι ωραίο...

Είναι ωραία να περνάς ώρες μαζί με κάποιον τζε απλά να αφήνεσε, να λαλείς πως επιτέλους ήβρες τζίνο που εγύρευκες. Να υπάρχουν κάποιες στιγμές που να λαλείς πως τούτο μπορεί αύριο να μεν υπάρχει τζε να μεν είσαι σίουρη για το τι θα γίνει, μετά να πιάνεις τον εαυτό σου να σου φωνάζει πως πρέπει απλά να απολαύσεις την στιγμή, πως τζε αύριο να μεν υπάρχει τουλάχιστο περνάς ωραία. Να ξυπνάς το πρωί τζε να βλέπεις το πρώτο μήνυμα τζε αμέσως να χαμογελάς, να νιώθεις τζίνο το κάτι μέσα σου. Λαλείς του εαυτού σου "πρόσεχε, επάτησες την αρκετές φορές, μεν αφήνεσε τόσο ελεύθερα" τζε να κάμνεις πόλεμο στο νου σου σάννα τζε είσαι 2 άτομα...το ένα να σου λαλεί "είσαι χαρούμενη τζε πρέπει να αφεθείς ελεύθερη" τζε το άλλο να σου λαλεί "τράβα λίο πίσω τζε εννα την πατήσεις πάλε". Προς το παρόν ούλα εν ωραία τζε ρόδινα, αλλά εν η αρχή τζε αμφησβιτάς το, ξέρεις ότι όσο περνά ο καιρός τούτο μάλλον θα αλλάξει...προς κάτι καλύτερο ή χειρότερο; Εν ξέρεις, αφήνεις το να δεις πιο μετά.

Προς το παρόν απλά είμαι χαρούμενη.

Φρίτα δεν φταίς εσύ.

You will be missed! 

Αρίστοκατς...

Ο κόσμος περνά τον δικό του γολγοθά τζε εγώ τον δικό μου (όι ακριβώς αλλά τεσπά).

Να σας κάμω μιαν εισαγωγή να μεν σας χάσω στην πορεία. Εγώ έχω μια γάτα την Λούλου, μεγάλη πορτοκαλιά μπάλα από τρίχες. Έχω επίσης το συνήθειο να μαζεύκω γατάκια που τον δρόμο τζε να προσπαθώ να τους έβρω σπίτι. Ως τωρά 5 γατάκια που ήβρα στον δρόμο έχουν ωραία σπιτάκια. Το τελευταίο που ήβρα, η Φρίτα όπως ονομάστηκε, εν ήταν για να έβρει σπίτι τζε επειδή η βασίλισσα Λούλου δεν την ήθελε στο βασίλειο της επείρα την στην αυλή των γονιών μου τζε ταΐζουμεν την κάθε μέρα 3 φορές. Τωρά η κάθε μια έχει το βασίλειο της τζε εν ευχαριστιμένες. 

Πριν μια εβδομάδα, την Τετάρτη συγκεκριμένα, πιάνει με τηλέφωνο η μάδερ το πρωί μες το κλάμα πως κάτι έχει η Φρίτα μας τζε εν περπατά, τζε φαίνεται κτυπημένο το πόδι της. Εγώ όπως τον Σιούμαχερ πάω τζιαμέ, φορτώνω την μέσα στο κουτί της τζε αμέσως κτηνίατρο χωρίς 2η σκέψη. Ειλικρινά ούτε θυμούμε να γυρίζω να δω τους γονιούς μου (Ο φάδερ έκαμε εγχείρηση στα μάτια του για το γλαύκωμα την προϊγούμενη μέρα, ούτε που ερώτησα αν εν καλά)

Πονώ το ποδαράκι μου.

Ο κτηνίατρος είπε μου άφησμου την τζε πρέπει να φκάλουμε πλάκα. Εννα σε πιάσω τηλέφωνο. Άτε άφηκα την αλλά είχα της συνέχεια έννοια. Ως την ώρα που ήρτα δουλειά εν με έπιασε τηλέφωνο τζε έτσι επετάχτηκα 2 λεπτά να τον ρωτήσω πριν να φει ο γαμπρός μου. Είπε πως θέλει εγχείρηση στην λεκάνη της επειδή εν τζιαμέ σπασμένο το πόδι. Παναγία μου, εσκέφτηκα τζίνη την ώρα, λεφτά εν έχω, πως θα πληρώσω; Ρωτώ τον πόσα ένει καθώς να σκέφτουμε εγώ ότι όσα τζε αν ένει εννα του τα δώκω. Ευτυχώς ένεν υπερβολικό ποσό. Η εγχείρηση έγινε την Πέμπτη τζε Παρασκευή ήρτε σπίτι το μωρό. 

Έχει τωρά 1 εβδομάδα περίπου τζε εν σάννα τζε έχουμε βρεφούι μαζί μας. Φέρνουμεν της νερό, φαΐ τέλεια δίπλα της. Έχουμεν την μέσα σε κασσιούα ξαπλωμένη, πέρνουμεν την μαζί μας σε όποιο δωμάτιο του σπιτιού κάτσουμε (που τούτο σημαίνει απόγευμα μέσα στο aircondition). Αλλάσουμεν της το ρουχούι που έχει που κάτω της άμαν κατουρήσει, ξεσκατίζουμεν την και όλα τα σχετικά. 

Είμαι στο ac τζε κρυώνω!

Ώρες ώρες ξεκινά τζε περπατά ή μάλλον σέρνεται ποτζί ποδά μες το σπίτι, ειδικά άμαν ο φάδερ απουσιάζει που την παρέα. Πάντα είχε μανία να τον ακολουθά βλέπετε. 

Η μάδερ μουρμουρά πως την εκούρασε η όλη φάση αλλά λυπάται την. Μακάρι να μπορούσα να την προσέχω εγώ. 

Σήμερα ο κτηνίατρος έμαθε με καλά μιας τζε η Φρίτα ετράβισε την ραφή της τζε άνοιξε η πληγή. Πρωί πρωί στον κτηνίατρο, έβαλε της συνδετιρούθκια τζε επίαμεν στο καλό. Το μεσημέρι πάλε, αφού εγώ τζε η μάδερ ελείπαμεν μαζί, ήρταμεν σπίτι τζε ήβραμεν την σχεδόν στην πόρτα τζε έκλαιε μας (ο φάδερ έλειπε που δίπλα της γι αυτό) τζε πάλε η πληγή ανοικτή. Άτε πάλε επίαμε κτηνίατρο. Τζε έβαλεν της the cone of shame επειδή εν άταχτη. Προς το παρόν αυτά. Όσο εγώ είμαι δουλειά πιάνω συχνά απ-ντέιτς που την μάδερ. Τρώει, χέζει, κατουρά κανονικά.

Είμουν άταχτη σήμερα.

Αυτά προς το παρόν, νεότερα στο μέλλον. Η άλλη η αριστόγατα Λούλου είναι ευχαριστημένη  ου το βασίλειο της είναι ξανά δικό της.

Θάνατος...

Ναι, θα είναι λίγο μακάβριο το συγκεκριμένο ποστ. Γιατί να θέλω να γράψω κάτι τέτοιο; Παρόλο που έχασα συγγενικά μου πρόσωπα τους τελευταίους μήνες, μπορώ να πω πως έζησαν σχετικά καλή ζωή. Εκάμαν οικογένειες, είδαν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, να πετυχαίνουν στην ζωή τους τζε να κάμνουν δικές τους οικογένειες. Εζήσαν τζε τα κακά φυσικά όπως πολέμους, φτώχιες στην ξενιτιά, πατέρας τους να τους αφήνει σε μικρή ηλικία και άλλα διάφορα που τυγχένουν σε κάποιες οικογένειες. Αλλά τουλάχιστον έζησαν γεμάτη ζωή. Τί γίνεται όμως στα άτομα που δεν προλαβαίνουν να ζήσουν τούτα τα πράματα;

Εκτές τυχαία έκαμνα debate με τον εαυτό μου γιατί να υπάρχει τούτη η αδικία στον κόσμο. Γιατί να υπάρχουν παιδιά, νέοι, άτομα που ακόμα έχουν πολλά πράματα κάμουν στην ζωή τους ακόμα αλλά τελικά ο θάνατος να έχει άλλα σχέδια. Όποιος τζε να εν ο τρόπος που να πεθαίνουν τούτα τα άτομα, ήτε που μακροχρόνια ασθένεια ή αναπάντεχο ατύχημα, πάλε εν το κάμνει σωστό.

Σήμερα σαννα εν ήθελα να σηκωθώ που το κρεβάτι, κάτι εν μου εφαίνετουν σωστό. Ούτε στην μάδερ επία για μεσημεριανό που το πάω σχεδόν κάθε μέρα. Απλά δεν είχα όρεξη. Λαλώ εν η ζέστη. Πάω δουλειά τζε μετά μάθημα. Πάλε ένιωθα λίο παράξενα μετά που τόσες ώρες. Τελικά υπήρχε λόγος. Ήρτα πίσω δουλειά, κάμνω log in στο facebook τζε διαβάζω πως μια vlogger-makeup artist 13 χρονών έχασε την μάχη με τον καρκίνο. Ναι, δεν την ήξερα προσωπικά. Αλλά άμαν βλέπεις video στο youtube κάποιου ατόμου, να βλέπεις φωτογραφίες στο instagram ή facebook τζε να διαβάζεις tweets που γράφει για 1 χρόνο περίπου, ακόμα τζε αν τζίνη εν Φλώριδα τζε εσύ Λευκωσία, μαθαίνεις τον.  Το όνομα του κοριτσιού είναι Talia Joy Castellano. Μπορείτε να δείτε τα makeup tutorial και vlogs της εδώ http://www.youtube.com/user/taliajoy18 

Ήταν στο νοσοκομείο για πάνω που 2 μήνες τον τελευταίο καιρό εκτός που κάποιες λίες μέρες που της εδιούσαν άδεια οι γιατροί να πάει κάπου που θέλει. 

Πριν 1 χρόνο είπαν της οτι έχει 2 καρκίνους στο μικρό της κορμί τζε εδώσαν της λίους μήνες με ένα χρόνο ζωής (Υπάρχει σχετικό vlog που μιλά η ίδια για το συγκεκριμένο θέμα). Ήταν το πρώτο video που είδα της Talia τζε κάτι με ετράβησε πάνω της. Η αυτοπεποίθηση της, το χαμόγελο της, η όλη προσωπικότητα της; Ακόμα εν ξέρω. Ήταν εξαιτίας της που αποφάσισα να πειραματίζουμε μόνη μου λίο με το make up μιας τζε ποττέ εν τα εκατάφερνα. 

Εμφανίστηκε στο show της Ellen Degeneres μιας τζε ήταν μια που τις ευχές της.

Έγινε honorary CoverGirl στο σχετικό περιοδικό, ήθελε να κάμει δικό της makeup line που δυστυχώς εν επρόλαβε τζε μια designer την εβοήθησε να κάμει δική της σειρά από ρούχα για παιδιά της ηλικίας της. Λόγω του ότι έγινε γνωστή στο internet εβοήθησε αρκετά με το να μαζευτούν donations για την έρευνα παιδικού καρκίνου μιας τζε που έρευνες που εγίναν έδειξαν ότι που ούλες της δωρέες που γίνουντε πολλά λία καταλήγουν για τον παιδικό καρκίνο. 

Έχει άτομα γύρω μου έχασαν κάποιο δικό τους άτομο ήτε που καρκίνο ήτα που σοβαρό δυστύχημα. Σίγουρα η θλίψη που νιώθω κάθε φορά εγώ που πεθαίνει κάποιο άτομο που ακόμα είχε πολλά πράματα να ζήσει αλλά εν μπορεί, δεν συγκρίνεται με το πως νιώθει μια οικογένεια που χάνει τον γονιό του, το παιδί του, τον αδερφό ή την αδερφή του. Εμένα παραπάνω πιάνει με το παράπονο του γιατί. Οί γιατί να έχει καρκίνο ή να πάθει κάτι. Ας έχει καρκίνο, ας κάμει το δυστύχημα....αλλά γιατί να φει που την ζωή χωρίς να ζήσει την ζωή του. Μπορεί η φύση ή η ζωή να του έδωσε τούτο το εμπόδιο για να έρτει κάτι καλύτερο μετά, να κάμει το άτομο πιο δυνατό. Εν το γνωρίζουμε τούτο. (Δεν λέω "ο Θεός" επειδή έτσι στιγμές έχω τις αμφιβολίες)

Πριν 4 χρόνια (αν θυμούμε καλά) μια φίλη μου έχασε τον πατέρα της που καρκίνο. Μέσα σε 6 μήνες έσβησε που την ζωή ένα άτομο που τον έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα. Επείραξε με αρκετά. Εν είδε την κόρη του να αποφοιτά που το πανεπιστήμιο, εν θα την δει να παντρεύκεται, εν θα την δει να κάμνει δική της οικογένεια τζε να εν ευτυχισμένη. 

Να είμαι λύκειο τζε η αδερφή μιας φίλης μου να μαθαίνω πως εν νοσοκομείο με καρκίνο. Μετά που λίους μήνες να μου λαλεί ένα πρωινό που εν ήρτε σχολείο, μέσω sms, πως επέθανε η αδερφή της. Την μικρή μια φορά την είδα που έτυχε να πάω με το σχολείο τζε τον όμιλο του Ερυθρού Σταυρού να δώσουμε δώρα για τα Χριστούγεννα στα μωρά που για διάφορους λόγους θα τα επερνούσαν στο νοσοκομείο. Θυμούμε που μου είπε η φίλη μου οτι μπορεί να μεν την δούμε επειδή η θεραπεία του καρκίνου κάμνει το ανοσοποιητικό σύστημα της αδύναμο τζε εν επικίνδυνο αν πιάσει μικρόβιο. Παρόλα αυτά όταν επίαμε στο νοσοκομείο τζε εφέραν κάποια που τούτα τα μωρά έξω (ηλικίας που κάτι μηνών μέχρι εφηβείας) εκαταλάβα την αμέσως. Ακόμα έχω την εικόνα στο νου μου μόλις την είδα. Ενόμιζα πως ήταν ένα αγγελάκι. 

Τούτα τα άτομα αποτυπώνουντε στο νου μου. Εν εικόνες που εν θα φύουν ποττέ τζε πάντα εννα τις θυμούμε. 

Επικεντρώθηκα πολλά στον καρκίνο επειδή κάποια δυστυχήματα εν τζε θέμα τύχης(wrong place at the wrong moment πράμα). Σίγουρα ενεν πιο εύκολο στην οικογένεια, συγγενείς και φίλους. Πάντα θα μένει ένα κενό στα άτομα που τους ήξεραν όταν ένα άτομο χάνει την ζωή του. Κανένα που τα 2 (αρρώστια ή δυστύχημα) εν μπορείς να το αποτρέψεις που να συμβεί. 

Αυτά ήθελα να γράψω, να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τον κόσμο. 

R.I.P. to all the people that left us sooner that it should.

(Τα χρώμα που χρησιμποίησα δεν ήταν τυχαία. Τα αγαπημένα χρώματα της Talia)

3η λωρίδα - Revisited

Πριν 2 χρόνια, τον καιρό που εκατασκευάζετουν η 3η λωρίδα στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας έγραψα ένα ποστ το πόσο ανίδεοι εν ορισμένοι στον τρόπο χρήσης της τζε πως στο μέλλον εννα χρησιμοποιείτε λανθασμένα που τους οδηγούς επειδή απλά εν ξέρουν πως (εν τζε φταιν οι οδηγοί φυσικά. Εν λογικό να μεν ξέρουν αλλά καμιά φορά εν λογική που χρειάζεται παραπάνω)

Η κίνηση του να δημιουργηθεί η λωρίδα εν αρκετά σωστή. Υπάρχουν παραπάνω δουλειές στην Λευκωσία παρά σε οποιαδήποτε άλλη πόλη τζε εν λογικό μιας τζε εν η πρωτεύουσα της χώρας, άρα πολλές εταιρείας διαλέουν να ανοίξουν δαμέ τα γραφεία τους. Τζε λόγο τούτου πολλά άτομα που άλλες πόλεις τζε γύρω χωρία έρκουντε Λευκωσία να δουλέψουν καθημερινά τζε δημιουργείτε αρκετή κίνηση στην είσοδο/έξοδο της.

Θα ήθελα να αναφέρω επίσης ότι η αστυνομία έκαμε την προσπάθεια της να εκπαίδευση τον κόσμο για τον σωστό τρόπο λειτουργίας των 3ων λωρίδων. Δηλαδή έτσι μου είπαν. Εγώ άκουσα για προστίματα που θα βάλλουν στα άτομα που κάμνουν λάθος χρήση των λωρίδων. Όπως τζε νάνε, η αστυνομία κάτι επροσπάθησε να κάμει για να μεν γίνουντε σοβαρά δυστυχήματα στον αυτοκινητόδρομο.

Παρόλο που βλέπω αρκετή βελτίωση στον δρόμο την ώρα που πάω κάπου, δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν κάποια άτομα που απλά δεν θέλουν να μάθουν. 3 στις 5 φορές που θα φκω στον αυτοκινητόδρομο θα δω άτομο να πιένει με 90-100 στην μεσαία λωρίδα, κόσμος να προσπερνά που δεξιά (σωστό!) τζε κόσμο να προσπερνά που αριστερά (λάθος!) τζε μετά να μπαίνουν ξανά στην μεσαία λωρίδα, είτε επειδή στην δεξιά κάποιος πρέπει να προσπεράσει επειδή συνήθως πιένουν με όριο πάνω που 120km/h τζε ο άλλος στα αριστερά για να προσπεράσει κάποιον στην συγκεκριμένη λωρίδα. 

Αρχικά είπα να δικαιολογήσω ορισμένα άτομα που κρατούν την μεσαία λωρίδα χωρίς λόγο με το ότι εν ηλικιωμένα άτομα που τον καιρό που επιάσαν άδεια είχε 5 αυτοκίνητα στον δρόμο (οκ, υπερβάλλω, είχε 200...πάλε εν λία όμως). Όπως μου είπε ο φάδερ, τον καιρό που έπιασε τζίνος άδεια εν είχε roundabouts με 2 λωρίδες τζε γι αυτό οι γέροι εν ξέρουν πως να χρησιμοποιήσουν τα roundabout τωρά. Δεν δικαιολογώ όμως άτομα που εν της ηλικίας 20-50 χρονών. Ναι οι 50ρηδες ενεν νέοι αλλά ενεν ανεπίδεκτοι μαθήσεως, έπρεπε να μάθουν ή τουλάχιστον να παρατηρήσουν τί γίνεται γυρώ τους στο δρόμο. 

Κάτι τέτοιο έγινε την περασμένη εβδομάδα καθώς επίενα θάλασσα με τους πάρεντς. Η μάδερ δε άρκεψε τζε εμουρμούραν οτι εννα γίνει κάτι πολλά σοβαρό τζε μετά εννα γυρεύκουμεν το λάθος. 

Ελπίζω να μεν φκει αλήθεια τζε μιας ακόμα εν πρόσφατες οι λωρίδες, περιμένω πως κάποτε να σάσουν τα πράματα τζε να μεν θρηνήσουμε άτομα. 

"On a three-lane dual carriageway, you may use the middle lane or the right-hand lane to overtake but return to the middle and then the left-hand lane when it is safe." source

(εν εκατάφερα να βρω κανονισμούς της Κύπρου στο θέμα. Αν το βρει κάποιος let me know)

Επιχείρηση: Κούρεμα γάτας

Όπως όλοι εκαταλάβετε έχω μια γάτα. Μπορώ να πω εν αρκετά τριχωτή για γάτα "ράτσα μ' έκαψες", όπως την αποκαλεί η μάδερ. 

I'm a hairy little monster!

Έχει που τα πέρσι που είμαι σε δίλημμα αν θα την πάρω να την κουρέψω ή όχι για τους καλοκαιρινούς μήνες μιας τζε με τον καύσωνα τζε την υγρασία βλέπω την να υποφέρει. Ναι, θα μπορούσα να είχα το AC ανοικτό τις κρίσιμες ώρες αλλά επειδή είμαι τζε εγώ άνεργη προσπαθώ να το έχω ανοικτό μόνο άμαν κοιμούμαι (παραπάνω λόγος εν οι αλλεργίες μου). 

Μετά που αρκετήν έρευνα στο interweb, μετά που ερωτήσεις σε 2 κτηνίατρους για γνώμη τζε κάποια ενθαρρυντικά λόγια που άλλους φιλόζωους αποφάσισα να την κουρέψω. Σε κτηνίατρο διούν τους ένα ηρεμιστικό πριν τους κουρέψουν, πριν να πάρω τέτοια δραστικά μέτρα είπα να πάω σε professional animal groomer που μου εσυστήσαν ως πολλά καλός με γάτους. Επικοινώνησα μαζί του μέσω του φατσοβιβλίου(κάμνει θαύματα ώρες ώρες τούτο το πράμα α!) τζε είπα να τον ρωτήσω την γνώμη του τζε πως θα γίνει η διαδικασία. Απάντησε μου μετά που λίες ώρες, πράμα παράξενο μιας τζε ο άλλος που έστειλα μήνυμα ακόμα εννα μου απαντήσει, τζε είπε μου να την πάρω τζε βλέπουμε. 

I has haircut?

Την Δευτέρα που λέτε έκλεισα ραντεβού μαζί του. Εκαθησύχασε με το παιδί που το τηλέφωνο ότι εν θα αγχώσουμε το ζωάκι. Αν δεν κάμνει, εν κάμνει τζε να την πιάσω να την πάρω σπίτι. Εν θα έχει χρέωση (είχε χάζι!) 

Σήμερα που λέτε επήρα την. Μες το άγχος εγώ αν θα τον δακκάσει, αν θα τον χτάρει κτλ. Τελικά, παρόλο που ήταν αρκετά φοητσιασμένη, άφηκε τον τζε έκαμε την δουλειά του. Επήρε μας περίπου 45λεπτά τζε φυσικά προς το τέλος εδισπίρκασε η Λούλου τζε έθελε να φει. Στην διαδικασία εβάστουν εγώ την κεφαλί της απλά για να μεν γυρίσει τζε δακκάσει τζε τζίνος με την μηχανή έκοφκε το τρίχωμα. Εγέμοσε ο τόπος τρίχες. Με την ποσότητα που εφκάλαμεν που πάνω της νομίζω άνετα γεμόνουμε 2 μαξιλάρια. Ήθελε να την λούσει το παιδί αλλά άμαν την είδε ότι αγχώσαμεν την αρκετά ως το τέλος είπε εν πειράζει. 

Rawwwr!! I'm a lion now!

Τελικά αγχώνουμουν χωρίς λόγο. Επερίμενα χειρότερη αντίδραση τζε είχα καλύτερη. Τωρά κάθετε τζε γλύφετε τζε ευτυχώς ακόμα αγαπά με τζε γουργουρίζει μου. 

Κρίση, κρίση τζε ξανά κρίση.

Μετά που δύο χρόνια ινακτίνιττη του μπλογκ μου είπα να ξεκινήσω να γράφω. Τωρά αν σας αρέσει εσάς εν άλλο θέμα αλλά τα suggestions εν καλοδεχούμενα πάντα. 
Είπα να γράψω για την κρίση μιας τζε σήμερα που επία για μεσημεριανό στην μάδερ μου, ελάλε μου τα διάφορα παράπονα της κυρίως για την αρφή μου. 

Να τα πιάσω που αρχής το πράματα. Ο γαμπρός μου επαρέτησε την δουλιά του τον Μάρτη για να κάμει αλλαγή καριέρας τζε αγόρασε περίπτερο. Ήταν λογιστής τζε ποττέ εν του άρεσκε τζίνο, ούτε επερνούσε τις τελευτές του εξετάσεις όσο τζε αν επροσπαθούσε, έτσι εσταμάτησε. Το κακό της υπόθεσης εν ότι τούτο εγίνηκε 2 εβδομάδες πριν να γίνει ούλο τούτο το μπαμ στην Κύπρο. Έτσι έμεινε μείον στην Τράπεζα τζε με μια επιχείρηση που απλά εν τα φκάλλουν πέρα. 

3 μήνες μετά πλεόν, ακόμα εν τα φκάλουν πέρα. Ο φάδερ μου τζιαμέ που είχε φυλάμενα λεφτά για κάποια rainy days στα γεράματα τους, ήταν να τους τα δώσει για να σταθούν στα πόθκια τους. Αλλά λεφτά γιόκ. Επειδή τελικά αφού αποφασίσουν να διώξουν τραπεζικούς υπαλλήλους (ινκλουντινγκ ο φάδερ) εν θα τους δώσουν το ταμείο προνοίας κτλ για να ζήσουν στα γεράματα τους, άρα τζίνα τα λεφτά χρειάζουντε τα οι ίδιοι στο τέλος. 
Να σημειώσω πως η αρφή μου εν νεόπαντρο ζευγάρη. Όσο τζε εκλείσαν 1 χρόνο. Άρα λογικό ένει να θέλουν να ξεκινήσουν μιαν οικογένεια σε κάποια φάση. Λεφτά όμως για να ζήσουν εν έχει. Η αρφή μου εν τζε τύπος που αγχώνεται πάρα πολλα εύκολα τζε πανικοβάλετε τζε τούτο κάμνει χειρότερα τα πράματα από ότι ένει. 

Πίσω στο αρχικό θέμα. Η μάδερ που λέτε άρκεψε τζε έκλαιε επειδή εν ήξερε πως να αντιμετωπίσει τούτη την δυσκολία. Ελάλε μου πως ένεν τούτη την ζωή που ονειρεύκετουν για την κόρη της επειδή ξέρει πόσο δύσκολο ένει να μεν έχει φαί πάνω στο τραπέζι άμαν έχεις τζε μωρό. Έχει τζε πολλά παράπονα που τους συμπέθερους της που εν ασχολούντε με τον γιο τους, να τον βοηθήσουν λίο τζε απλά λαλούν του το πόσο λάθος κίνηση έκαμε. (Γονείς να σου πετύχουν. Αν μου εκάμναν έτσι εμένα που επαράτησα τις σπουδές μισοδότζιν ήταν να πεχτώ!)  Τζε νιώθει ενοχές τζε ο ίδιος που έχει την γυναίκα του τζε δουλεύει Σαββατοκυρίακα τζε εν έχουν λεφτά να κάμουν μωρό.
Εγώ επροσπάθησα να καθησιχάσω την μάδερ πως όσο τζε να δυσκολεψουν τα πράμα εν θα πεινάσουμε. Έχω τζε εγώ λεφτά φυλάμενα, ούλοι προσέχουμε παραπάνω τωρά, άρα αν κάποιος που εμάς θέλει βοήθεια είμαστε ούλοι δαμέ γυρώ τζε εννα βοηθήσουμε. 

Στο κάτω κάτω εν τζε φταίμεν εμείς που εγινήκαν ούλα σκατά στην χώρα μας.  

Ουφ, είπα τζε εγώ τον καϊμό μου τζε εξαλάφρωσα.