Πριν 1 χρόνο ετέλειωσε μια "σχέση" με κάποιον. Τζε λαλώ "σχέση" επειδή ήταν απλά και ωραία friends with benefits. Τότε εφάνηκε ωραία ιδέα. Φυσικά, σε έτσι περίπτωση πάντα κάποιος την τρώει. Σε τούτην είμουν εγώ. Αλλά ενεν απλά ότι επληγώθηκα επειδή ήβρεν άλλην, ούτε επειδή εν με ήθελε όπως ήθελα να με θέλει. Παραπάνω μετά που τούτο έμαθα να μεν εμπιστεύκουμε τον κόσμο. Να κρατώ μιαν απόσταση για να μεν πληγωθώ, να μεν με πειράξει αν φύει τούτος που την ζωή μου πλέον τζε εννα φανεί τζίνο το κενό που κάποτε το εγέμονε τούτο το άτομο.
Ναι λοιπόν, δεν εμπιστεύκουμε άτομα. Όι τα άτομα που ήξερα που χρόνια αλλά άτομα που γνωρίζω. Καινούριες σχέσεις, καινούριοι φίλοι, καινούρια άτομα στη ζωή μου. Μπορεί να είμαι μαζί τους, να κάμνουμε παρέα τζε μιλούμε για διάφορα. Αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκέφτουμε πως εν πρέπει να συνδεθώ. Εν υπάρχει λόγος αφού τζε τούτο το άτομο εννα με γράψει, εννα με πληγώσει τζε θα με ξεχάσει. Φυσικά που ένα σημείο τζε μετά φταίω σε μεγάλο βαθμό τζε εγώ επειδή κρατώ μια απόσταση τζε σίουρα ο άλλος εν θέλει να το πολεμά μόνος του.
Εξαιτίας τούτης της εμπιστοσύνης, ή μάλλον της έλλειψης της, τέλειωσε η τελευταία μου σχέση. Έφτασε σε ένα σημείο που απλά εβρεθούμασταν, επηέναμεν γυρώ κτλ τζε τζίνο ήταν. Έβαλα μια απόσταση μεταξύ μας τζε επειδή ένιωσε το τζίνος είπε μου κανεί. Αλλά εν με πείραξε, παραπάνω ένιωσα ανακούφιση, Τζε εν με πείραξε για τούτο τον λόγο. Εν εσυνδέθηκα μαζί του, εν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο για να μεν πληγωθώ τζε πλέον εν κάτι που κάμνω. Είχαμε τζι άλλα προβλήματα δηλαδή αλλά τούτο για μένα εν το πιο σημαντικό επειδή εναν μαζί μου για πολύ καιρό.
Εννα μου πει τωρά κάποιος πως όταν και αν βρω τον άνθρωπο μου τούτα ούλα ενναν ξεχασμένα. Αλλά εγώ προβληματίζουμε. Ώρες ώρες νιώθω ότι είμαι τέλεια μόνη μου τζε ας έχω κάποιον δίπλα μου. Παλιά εν είμουν έτσι. Φταίω το σε τζίνον τον έναν τζε στον εαυτό μου που το άφησε να γίνει.
Ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον. Μπορεί να νιώσω λίο καλύτερα τωρά που το έγραψα τζε νιώθω πως είπα το κάποιου.