Είχετε ποτέ τζίνο το
συναίσθημα πως εφτάσετε στον πάτο τις ζωής σας; Αν όι μπορεί να μεν καταλάβετε
πως νιώθω.
Είμαι σε
τζίνη την φάση που απλά νιώθω μοναξιά. Φίλους να μιλήσω δεν έχω τζε πολύ
πιθανών να φταίω εγώ σε τούτο, αλλά τζε πάλε εν ξέρω μιας τζε κανένας εν ήρτε
να μου πει "ξέρεις, τούτα που κάμνεις απλά εν μου αρέσκουν εμένα" ή
κάτι τέτοιο anw για να καταλάβω
τζε εγώ τι κάμνω λάθος.
Τα μόνα άτομα
που έχω να μιλήσω εν τους γονιούς μου που κάποτε νιώθω σάννα τζε εν κολλημένη
στον 18ο αιώνα τζε πάντα με εκπλήσσουν με την στενομυαλία τους τζε τα
στερεότυπα που έχουν για κάποια άτομα.
Ναι, τζε εγώ
έχω στερεότυπα τζε γενικεύκω πολλά, αλλά πάντα άμαν γνωρίσω κάποιον που
συμπεριλάβω μέσα σε τούτες τις γενικεύσεις εν σκέφτουμε τζίνα τα στερεότυπα που
λαλώ, άσχετο πως μπορεί να υπάρχουν τζε να τα βλέπω. Τούτο όμως εν κάμνει τζίνο
το άτομο λιγότερο καλοσυνάτο ή ατομο που μπόρεις να εμπιστευτείς. Όλοι μας
μπορούμε να βρούμε στον εαυτό μας κάτι που μας βάλει μέσα σε μιά ομάδα
στερεότυπων όσο τζε να μεν θέλουμε. Εν ο τρόπος, ο τόπος, η χώρα που
εμεγαλώσαμεν. Ενεν κάτι που μπορεί να αλλαχτεί εύκολα, τζε να το αλλάξεις κάπου
σε κάποια άλλη ομάδα να είσαι μέσα.
Anw, πίσω στο κυρίως θέμα μου. Απλά νιώθω
μόνη μου. Ζηλεύκω συνέχεια τους γύρω μου που βλέπω τί κάμνουν τζε πως προχωρούν
την ζωή τους τζε εγώ είμαι στάσιμη κάπου, να μεν κάμνω τίποτε ή τζε να κάμνω να
νιώθω πως απλά εν έχει σημασία.
Κάποιες φορές
σκέφτουμε πως θα ήταν αν είχα την δυνατότητα να ανταλλάξω την ζωή μου με
κάποιον άλλο απλα για να έχω παρέες να φκαίνω έξω, να περνώ ωραία τζε να με
νιώθω μόνη μου, τζε πιο σημαντικό να μεν είμαι μόνη μου.
